Na pijačnoj tezgi Vranjanca Ljubiše Manića i danas se traži šajkača više, zbog čega ih šije i po porudžbini. Najviše za članove nekog folklornog ansambla, ali i za svoje sugrađane koji žele da ih poklone rodbini u inostranstvu. Kod njega po šajkače dolaze i strani gosti Vranja da ih ponesu kao suvenir. Nemalo puta se iznenadi koliko stranci znaju o ovom srpskom simbolu hrabrosti, prkosa i junaštva, a koji je proslavio srpski narod tokom njegove slavne istorije.

Ljubiša šajkače šije od originalnog čojanog materijala, koji je svojevremeno kupio njegov otac u nekadašnjem Leteksu i paraćinskoj štofari, a koji se više ne proizvodi u našoj zemlji.

– Prava srpska šajkača se radi isključivo od vunenog materijala, odnosno hangara, “obrađenog” na moljce i koji zbog toga može da potraje i više od sto godina, ako se dobro čuva – kazuje Ljubiša.

Proces izrade naučio je od oca koji je bio najbolji krojač narodnih odela u njihovom kraju. Kaže da je vrlo zahtevan zato što se sastoji iz dvadeset operacija. Sve počinje krojenjem materijala, na koji mora da se zalepi međupostava i skroji postava. Prilikom same izrade šajkača se i pegla pomoću određenih pomagala kako bi se dobio željeni oblik.

– Najteže je uraditi šavove na njenom prednjem delu, a da bi se ta operacija okončala bez greške potrebno je da majstor poseduje izvesne veštine – tvrdi Ljubiša kome je za izradu jedne šajkače potrebno više od sat vremena. Pravi ih bez ikakvog ukrasa i zbog toga su po meri svakog kupca.

Tekst i foto: Gordana Nastić